Pozostałe

Tutaj znajdziecie rzadkie choroby występujące u dzieci, które mają charakter nowotworowy lub mogą prowadzić do transformacji w postać nowotworową.

X

Pozostałe

    Spis treści

      Zespoły mielodysplastyczne (MDS)

      Zespoły mielodysplastyczne występują u dzieci bardzo rzadko – stanowią  poniżej 10% wszystkich chorób hematologicznych 1. Są grupą różnorodnych chorób, których najbardziej charakterystyczną cechą wspólną jest obniżona ilość krwinek we krwi obwodowej (czerwonych, białych i/lub płytek krwi), będąca wynikiem  nieprawidłowej pracy szpiku. Objawy te mogą zagrażać poważnymi powikłaniami, a także prowadzić do transformacji w ostrą białaczkę szpikową (AML).

      Diagnostyka MDS opiera się głównie na:

      • morfologii krwi z rozmazem ręcznym,
      • badaniu szpiku kostnego
      • badaniu genetycznym (w celu wykrycia wrodzonych zaburzeń genetycznych, m.in. anemii Fanconiego),
      • badaniach wirusologicznych (m.in: HSV, EBV, CMV, HIV, HBV, HCV)
      • badaniu w kierunku nocnej napadowej hemoglobinurii,
      • oznaczeniu stężenia witaminy B12 i kwasu foliowego,
      • punkcji lędźwiowej,
      • USG jamy brzusznej.

      Klasyfikacja zespołów mielodysplastycznych u dzieci:

      • cytopenia oporna na leczenie typu dziecięcego (refractory cytopenia of childhood – RCC), z odsetkiem mieloblastów w szpiku kostnym <5% i odsetkiem mieloblastów we krwi obwodowej <2%,
      • MDS z nadmiarem blastów (MDS-excess of blasts – MDS-EB), z odsetkiem mieloblastów w szpiku 5-20% i odsetkiem mieloblastów we krwi 2-19%
      • ostra białaczka szpikowa na podłożu MDS (myelodysplasia related acute myeloid leukemia – MDR-AML), z odsetkiem mieloblastów w szpiku >20% i odsetkiem mieloblastów we krwi >20%

      Leczenie MDS opiera się przede wszystkim w oparciu o transplantację hematopoetycznych komórek macierzystych (przeszczepienie szpiku).

      Histiocytoza

      Histiocytoza to rzadka choroba układu krwiotwórczego, która powstaje w wyniku zaburzenia proliferacji (dzielenia) i różnicowania komórek układu fagocytarnego, w normalnych warunkach pełniące funkcje obronne i mające znaczącą rolę w procesach fizjologicznych metabolizmu. Czasami jednak komórki, które powinny chronić organizm przed różnego typu zagrożeniami, same stają się dla niego niebezpieczne i powodują powstanie objawów choroby. Jedną z takich chorób jest histiocytoza.

      U dzieci i młodzieży najczęściej (20-25 nowych przypadków rocznie) występuje histiocytoza z komórek Langerhansa (LCH). Najczęściej chorują dzieci do 6 r.ż. Histiocytoza z komórek Langerhansa może dotyczyć wielu różnych narządów i układów:

      • u 77-80% chorych jest zajęty układ kostny,
      • u 25-39% obejmuje skórę,
      • powiększone węzły chłonne (limfadenopatia) stwierdza się u 19% dzieci (najczęściej przy równoczesnym zajęciu układu kostnego),
      • zajęcie śluzówek u 13%,
      • u 13% pacjentów ma nacieki w układzie pokarmowym,
      • u 6% dochodzi do nacieków w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN).

      Zespół lekarzy z Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie, pod kierownictwem prof. dr hab. n. med. Anny Raciborskiej, opracował ebook ze zbiorem informacji dla rodziców pacjentów z histiocytozą:

      Zobacz ebook

      Więcej informacji o tej chorobie znajdziecie na stronie imid.med.pl

      STANDARDY DIAGNOSTYCZNE HISTIOCYTOZY LCH

      Standardy dotyczących postępowania diagnostycznego w histiocytozie z komórek Langerhansa (LCH) u dzieci przedstawione są w publikacji – Pobierz PDF.

      Zawiera ona rekomendacje przygotowane na podstawie aktualnych protokołów terapeutycznych zalecanych przez Histiocyte Society oraz przeglądu aktualnych opublikowanych zaleceń międzynarodowych grup roboczych zajmujących się zagadnieniami z zakresu LCH, a także własnych doświadczeń autorów.

      Źródło
      1. https://imid.med.pl/pl/dzialalnosc-kliniczna/kliniki-i-oddzialy/kliniki/klinika-onkologii-i-chirurgii-onkologicznej/histiocytoza-z-komorek-langerhansa
      2. https://hematoonkologia.pl/informacje-dla-chorych/news/id/3469-histiocytoza-co-to-takiego 

       

      Przypisy
      1. Źródło: Wprowadzenie do onkologii i hematologii dziecięcej, redakcja Jerzy R. Kowalczyk